Puella is een dromer. En toen ze inzag dat je dromen kan najagen om ze proberen waar te maken, besloot ze van deze ene droom haar doel te maken. Omdat ze van zichzelf vond dat het al veel te lang geleden was sinds er nog eens echt een droom van haar in vervulling was gegaan. En omdat ze steeds weer zat te denken: “Als jullie dat kunnen, dan kan ik dat toch ook!”
Puella gaat wel eens vaker naar optredens en concerten. Van Erik Van Neygen en Sanne bijvoorbeeld. En dan zit ze soms te denken: “Verdorie, moest ik in die organisatie zitten, dan zou ik dit en dat toch anders doen!” Dus de laatste tijd begon daar een idee te rijpen. Wat als ik nu eens echt de organisatie in handen nam van zo’n evenement? In mijn job is ook aardig wat organisatietalent van doen en daar hoor ik toch wel vaker: “Jij kan dat goed”. Dus waarom nog langer aan mezelf twijfelen?
Maar de weg van een idee naar de eigenlijke realisatie is lang en loopt niet altijd over rozen. Een website laten hosten en zelf de code ervoor vanaf nul te schrijven is peanuts vergeleken met al het andere. Een evenement organiseren in een tent bleek (voorlopig?!) niet haalbaar. Leverancies van allerhande huurmateriaal lieten me eindeloos wachten op hun offertes of beloofden veel, maar kwamen er dan niet mee over de brug. Uitgesteld maar niet verloren, zeker?
De weg die ik uiteindelijk ben ingeslagen, bevalt me zeer zeker ook. Een kerstconcert is duurder, maar de accomodatie in zo’n kerkgebouw is reeds voorhanden en bovendien heb ik een uitstekend team gevonden dat me volledig gaat ondersteunen met de logistiek. Natuurlijk blijft het een zenuwachtige bedoening: alles wat je een eerste keer doet is altijd een sprong in het onbekende en zoiets gaat natuurlijk gepaard met de nodige angst. Het deed me spontaan terugdenken aan een liedje waar ik in mijn jeugd al van hield omwille van zijn veelzeggende tekst: “De sprong in het duister” van Peter Koelewijn.
Veel is er trouwens nog niet veranderd tussen de Puella van toen en die van nu. Ik hou nog altijd van liedjes met mooie teksten (getuige de keuze voor Erik en Sanne). En ja, zo’n sprong in het duister schrikt me af, maar ik laat me er niet door wegjagen. Dapper en vastberaden. Ik ga ervoor. Honderd procent. Met hart en ziel. Ik zet me keihard in en we zien wel waar we uitkomen. De kans op teleurstelling is er. Maar als je daarom opgeeft, dan ben je niet zo’n doorzetter als ik en dan mis je, denk ik, ook veel in het leven. En wat er ook gebeurt, dit is iets wat ik niet had willen missen… dat weet ik nu al!